Wihabo's wielervrienden trotseren de Cauberg

"Het is niet waar, het is niet waar, het is wél waar". Met die woorden van de Vlaamse wielercommentator José De Cauwer, kwam Mathieu van der Poel na een onmogelijke inhaalrace zondag 21 april als eerste over de streep van de Amstel Gold Race. 24 uur eerder leverden 27 wielervrienden van Wihabo dezelfde topprestatie, tijdens de toerversie van Nederlands bekendste wielerklassieker. 

Zaterdagochtend, iets voor vijf. Buiten is het donker en stil, binnen liggen de gasten van Van der Valk Hotel Nuland nog op één oor. Maar op de parkeerplaats is al volop bedrijvigheid. Een speciale aanhanger wordt volgeladen met racefietsen en rondom de bus van Kras verzamelen zich 27 sportievelingen. Willy en Hans Bosch zijn het gastvrije ontvangstcomité. Het bedrijventeam van Wihabo (inclusief 5 vrienden van Van Lijssel) is klaarwakker én klaar voor wat komen gaat: Zuid-Limburgse kilometers en kuitenbijters. Voorzien van een Wihabo-tas met energierijke versnaperingen, een dosis goede moed en hier en daar wat gezonde spanning zetten we koers naar Valkenburg. Op naar de Amstel Gold Race!


Kilometers en kuitenbijters

Rond de klok van zeven parkeert de bus in Berg en Terblijt, een paar honderd meter 'achter' de finishlijn. De fietsen worden uitgeladen, stuurbordjes vastgemaakt en nog snel de bandenspanning een keer gecontroleerd. Na een teamfoto in het fraaie blauw-witte Wihabo-wielertenue, nemen we in het sponsordorp een laatste kopje koffie en banaantje. Even later fietsen we de eerste keer de Cauberg tegemoet, deze keer nog de goede kant op: naar beneden. We dalen af naar het centrum van Valkenburg, waar we rond kwart voor 8 de officiële startstreep passeren. Onze uitdaging is begonnen!


En wat voor een uitdaging! Niet alleen de afstand, maar met name de vermaarde 'cols' en de vele hoogtemeters boezemen ontzag in. Nog voor we Valkenburg uitrijden, zorgt de beklimming van de Geulhemmerberg voor de eerste spanning op de benen. Eenmaal boven splitst de groep: de 100 kilometer route buigt in noordelijke richting af richting de Maasberg en de 150 kilometer route gaat de zuidelijke richting in.  


Koffie en appelgebak
De omstandigheden zijn geweldig: een stralende zon maakt het schitterende Limburgse landschap nóg mooier en ook de eerste beklimmingen kunnen dat beeld niet veranderen. Na onder meer de Bemelerberg, Loorberg en - officieel de moeilijkste klim van ons land - Camerig zit iedereen er na zo'n 75 kilometer bij de eerste pauzeplaats nog behoorlijk fris bij. Bidons worden gevuld, de nodige suikers genomen en een banaan voor onderweg ingeslagen. Klaar voor deel twee: richting Vaals om via België de Côte des Trois Frontières, 'de achterkant van de Vaalserberg', te bedwingen en zo het drielandenpunt te bereiken. Een niet nader te noemen drietal besluit iets eerder een stuk van de route af te snijden om tijd te maken voor een kop koffie en appelgebak en dat uiteraard met wat smakelijke foto's in de WhatsApp-groep te delen.


Met extra motivatie vervolgt iedereen de route richting het zwaarste deel van de rit. De korte maar steile Kruisberg blijkt een voorproefje voor de gevreesde Eyserbosweg. Hier gaat het tempo definitief omlaag en blijft de hartslag onverminderd hoog. Deze beklimming begint al pittig, maar wordt steiler en steiler. De stijgingspercentages zijn vreselijk: stukken van 16% en 17%. Een enkeling moet de voeten aan de grond zetten om de top te bereiken. Eenmaal boven krijgen we kort de kans te herstellen, met een fijne afdaling richting de Fromberg. Daar staan langs de kant de eerste campers al klaar om een dag later hun helden van dichtbij pijn te zien lijden, maar ook voor ons klinken aanmoedigingen die een moreel duwtje in de rug geven.


De beloning wacht boven

Moraal die als sneeuw voor de zon verdwijnt met de wetenschap dat verderop de Keutenberg op ons wacht. Dé angstgegner van veel wielrenners. De reden? De eerste 200 meter slaan je met een stijgingspercentage van 22% knock-out en daarna zit er niets anders op dan te harken tot je boven bent. Of af te stappen, wat met regelmaat gebeurt. (Bijna) Alle wielervrienden van Wihabo komen fietsend boven en weten dat er nog maar één bultje wacht voor de finish: de Cauberg. Aan de voet van Nederlands bekendste beklimming moedigen de volle Valkenburgse terrassen ons aan om nog één keer alles te geven. De beloning wacht boven: de eindstreep van de Amstel Gold Race. 


Alle renners van Team Wihabo halen ongeschonden de eindstreep. Op het sponsorterras genieten we van de verhalen, de zon, een goed bord pasta en dikverdiende Amstel-biertjes en Radlers. We kijken met z'n allen uit op de finishlijn waar Mathieu van der Poel een dag later wielergeschiedenis zal schrijven en genieten na van onze eigen topprestaties. Licht vermoeid, maar vooral ontzettend voldaan vertrekken we een paar uur later weer huiswaarts. In de bus zorgt geluidsinstallatie 'Jackie 2' voor een gezellige afterparty. Rond de klok van negen rijden we in Nuland het parkeerterrein op. Wat een prachtige tocht, wat een geweldige groep en wat een onvergetelijke dag! 


Actiefoto's: sportograf.com

Meer over: Join4Energy